“PSYCHOLOGIES” 4/12

Μαρτυρία: «Σας γράφω για να μάθω εάν είναι φυσιολογικό που δεν τολμώ να εμφανιστώ αμακιγιάριστη στα 24 μου. Άρχισα να βάφομαι στα 18 μου και από τότε δε βγήκα ποτέ από το σπίτι άβαφη. Είμαι πολύ πολύ όμορφη μακιγιαρισμένη (γνωρίζω πολύ καλά να βάφομαι) και με πλησιάζουν πάρα πολύ συχνά στο δρόμο, αλλά αμακιγιάριστη με βρίσκω άσχημη και συνηθισμένη. Είμαι σίγουρη ότι κανείς δε θα με πρόσεχε έξω. Ακόμα και για να πάω μέχρι το γραμματοκιβώτιο, πρέπει να είμαι βαμμένη. Προσπαθώ να το ελαττώσω και να βάφομαι λιγότερο, αλλά μου φαίνεται άσχημο και περίεργο. Θα’λεγε κανείς ότι δεν έχω μάτια αν είμαι άβαφη! Έχω φίλες που θα έδιναν τα πάντα για να με δούνε άβαφη και με κοροϊδεύουν, αλλά δεν το τολμώ. Έχει αρχίσει να μου γίνεται εμμονή και για να με καθησυχάσω διαβάζω μπλογκ όπου βλέπουμε τις σταρ άβαφες κ.ά. Τα κατάφερε ποτέ καμιά σας να κάνει το μεγάλο βήμα και να πάψει να βάφεται από τη μια μέρα στην άλλη; Θέλω να τα μάθω όλα: πώς είναι να μπορείς να τρίψεις τα μάτια σου όταν είσαι έξω; Να βγαίνεις χωρίς να χρειάζεται να περνάς 15’ μέσα στο μπάνιο; Σας ευχαριστώ.»

Απαιτητική καθημερινότητα, ανειλημμένες υποχρεώσεις, οικονομικές δυσκολίες… όλοι έχουμε τουλάχιστον ένα λόγο για να αγχωνόμαστε. Μέρος της καθημερινής ζωής, το άγχος μάς επιβαρύνει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό και εκφράζεται με ποικίλλους τρόπους στην ψυχολογική μας κατάσταση ή ακόμα και στο σώμα μας.

Το ψυχικό υποφέρειν παίρνει σήμερα περισσότερο από ποτέ τη μορφή της κατάθλιψης, την ίδια στιγμή που η σύγχρονη κοινωνία επιβάλλει στο άτομο όλες εκείνες τις «ελευθερίες» με τις οποίες θα όφειλε να ζει ευτυχισμένο. Προσβεβλημένο στο σώμα και στην ψυχή από αυτό το ιδιαίτερο σύνδρομο όπου συμπλέκονται θλίψη και απάθεια, αυτο-υποτίμηση και ενοχή, το καταθλιπτικό άτομο της εποχής μας δεν πιστεύει πια σε καμία θεραπεία.

Intervention at the APPAC Convention, Athens – Hilton, 6.5.2010

Assisted reproduction techniques, with their sophistication and significant success rates, have re-established hope in infertile couples, providing solutions where there were none or very few. However, the various therapy stages and the acknowledgement of not being able to have a child the natural way, tend to increase couples’ levels of stress, equally challenging their marital relationship.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί, εδώ και δύο δεκαετίες περίπου, μια δραστική και ουσιαστική λύση στα προβλήματα υπογονιμότητας. Τα ζευγάρια που καταφεύγουν στην εξωσωματική γονιμοποίηση, έχουν συνήθως διανύσει, ωστόσο, μια μακρά ψυχοφθόρο διαδρομή.

Η ξενοφοβία, ως αντίδραση στη διαφορετικότητα του άλλου, αντλεί από φυσικά, φυλετικά, εθνοτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, γλωσσικά και άλλα χαρακτηριστικά. Αυτός ο άλλος είναι ο ξένος, οικονομικός μετανάστης ή τουρίστας, αλλά και ο αλλόθρησκος ημεδαπός ή ο ομογενής που επαναπατρίστηκε. Τι έχει αυτός ο άλλος που προκαλεί φόβο;

Έχει υπολογιστεί ότι ένα παιδί βλέπει κατά μέσο όρο 40.000 διαφημίσεις στην τηλεόραση κάθε χρόνο. Αυτά τα διαφημιστικά μηνύματα αφορούν κυρίως προϊόντα όπως παιχνίδια και τρόφιμα αμφίβολης διατροφικής αξίας. Η τηλεοπτική εικόνα εισβάλλει με την αμεσότητά της στον ψυχικό χώρο των παιδιών με ένα βίαιο τρόπο, γεννώντας τους ανάγκες και επιθυμίες που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχαν δημιουργηθεί διαφορετικά.

Περισσότερο ίσως και από το κυνήγι της επιτυχίας ή του χρήματος, το κυνήγι της ευτυχίας μοιάζει στις μέρες μας ολοένα και πιο φευγαλέο, μια πολυτέλεια ξεχασμένη και αόριστη. Προσηλωμένοι στην αναζήτηση αγαθών που περιμένουμε ότι θα βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής μας, ξεχνούμε συστηματικά ότι, όσο κι αν τροποποιούμε αντικειμενικούς δείκτες, η ευτυχία παραμένει μια υποκειμενική κατάσταση, που βιώνεται πάντα στη σχέση με τον άλλο, αλλά κυρίως, με τον ίδιο μας τον εαυτό.

« Ντρεπόμουν να μιλήσω για αυτό… Υπέφερα πολύ καιρό και κράτησα τον πόνο μου για μένα. Δεν ξέρω τι με έκανε να πάρω την αστυνομία, εκείνο το βράδυ. Καθάριζα το αίμα μου από το πάτωμα και το αποφάσισα χωρίς να το σκεφτώ… Το ζούσα αυτό οχτώ χρόνια. Με ρώτησαν γιατί δε μίλησα νωρίτερα… Δεν μπορούσα να τον αφήσω, τον φοβόμουν τόσο πολύ… Το είχα συνηθίσει, το είχα δεχτεί σα να ήταν φυσιολογικό… Καμιά φορά ένιωθα ότι το άξιζα…» (Κ.)

Πώς επιδρά η μουσική στον ψυχισμό μας;

Ήχος, ρυθμός, μουσική… Εκτός από καλλιτεχνικές εκφράσεις της ανθρώπινης δημιουργικότητας, φαίνονται να έχουν σχέση και με αρχέγονες πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, γι’ αυτό και η ψυχολογική τους επίδραση, αλλά και η θεραπευτική τους ιδιότητα κατ’ επέκταση, είναι θέμα προς αναζήτηση από την αρχαιότητα.